Praceres de outono

O outono soemos asocialo a un tempo de colleitas, de fartura nas hortas, de froitos doces coma os figos, de cores ocres, douradas e vermellas, de olores fortes coma o do marmelo cocendo na cociña e inundando toda a estancia.

Tamén  se asocia coa poesía, co estado de ánimo melancólico, coa madurez da vida. Estar no outono da vida é aínda gozar das oportunidades que nos quedan e saborealas con fruición, como gozamos da suavidade e a morneza das raiolas do sol sobre a pel nos días desta estación.

É tempo de recollemento, de volta ás normas despois do verán, máis libre, de adaptarse a novos horarios máis ríxidos, a un novo centro de ensino, nalgúns casos.

Recóllense, sécanse, asóllanse e gárdanse as sementes para o ano seguinte, proxectando futuro e esperanza de nova vida.

É tempo de néboas e dos primeiros fríos, aínda suaves. Tempo de érbedos, bullós( Sarria), billós (Chantada), bullotes e viño novo.

O tempo do medo, coa chegada dos días curtos e a escuridade; de Santos e defuntos; de calacús e xogos infantís, de sentar arredor do lume.

Agardo que este outono nos traia sabores, olores, praceres para a vista... e que sexa unha bo punto de partida para un curso exitoso no que aprendamos, maduremos e fagamos actividades que nos fagan sentir plenitude, felicidade de estarmos vivos, de ser parte dun mundo marcado polo paso do tempo.

Neste comezo de curso recomendamos a lectura de :

Escarlatina, a cociñeira defunta, de Ledicia Costas en Edicións Xerais.

Foi un libro de gran éxito,recomendado para os máis novos do instituto, axudaralles a ver a morte e o máis alá con outros ollos e faralles esquecer os receos e os noxos así como espertar arelas polas artes culinarias. O libro aporta entretemento asegurado ao tempo que ensina valores como a amizade, o anceio de superación, a tolerencia, etc...

Para o segundo ciclo de secundaria recomendaría As mans do medo, de Xosé Miranda, un libro recomendable para os que queiran inicirse no xénero de terror.