A insistencia no interese que presenta a literatura popular e o feito de recollela volveu dar froito na interesante cantiga que aportou Rubén López Rodríguez, de 1º de ESO. A fonte foi súa avoa, Josefa López Martínez, de 72 anos, de Santa Cruz.
Trátase dun parrafeo, unha cantiga dialogada entre dous mozos que pretenden. Presenta algunhas formas dialectais (andais, gastais, sois, pareceis, tu, algua) e algún castelanismo (calaveras, válganos Dios, clavei) e vulgarismo (pa, pos, salú).
Velaí vos vai:
Un domingo pola tarde
cosendo estaba Carmiña,
sentada na aira ao sol
e cantando a Maruxiña.
Por detrás dela estaba
un rapaz que lle dicía:
- Estás contenta, Carmiña?
Pos Dios nos dea alegría!
- Válganos Dios, Manolo,
que a fe me metiches medo,
que co susto que levei
clavei a agulla nun dedo!
- Pois non te asustes, Carmiña,
que eso ben o sabes tu,
que ó meu lado non pereces
mentres Dios me dea salú.
- Quen se fía dos rapaces
que sodes o quinto demo
que pa engañar as mozas
pareceis anxiños do ceo.
- ( E vós ) andais apretadiñas,
pareceis (uns) parafusos,
e o que sois as rapazas...
sodes un fato de bruxas!
- E vós como as gastais,
porque sois (uns) calaveras
porque o ganao non vos chega
pa(ra) andar en borracheras.
- Tes unha lengua, Carmiña,
que a fe che chega pa sete.
Cando me viches borracho
pa dicir o que dixeche?
- O día 2 de febreiro,
polo día de San Blas
que me pediches un bico
e algua cousiña máis.
- Non cho pedín por borracho
nin por cousa parecida;
pedincho para saber
se algún cariño me tiñas!
(Imaxe extraída de taringa.net)
No hay comentarios:
Publicar un comentario